پیر ِ ما روزی

- به کلامی‌ که فقط سبک و سیاق ِ خود ِ او بود

به ما می‌‌گفت:

-" باش

تا زودا زود

ورق بر گردد

وین سیه شام ،

پس ِ پشتِ شکیبایی ِ ایّام ،

آری ،

مغلوبِ سحر گردد. "

و بدین آیتِ مولای غزل،

خواجه‌ی شیراز، توسّل می‌‌کرد:

" نَفَس باد صبا مشک فشان خواهد شد

عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد . "

***

سال‌ها آمد و رفت؛

صبر ِ هر فصل نَفَس کُش بود؛

واژه‌ها پیری ِ غربت را باور کردند؛

با د‌ها ،

نکهتِ خاطره‌ها را همه پرپر کردند....

پیر ِ ما هم دیری است دگر بار سفر بسته است

و ز دروازه‌ی شب بگذشته است؛

طلعتِ نور ندیده این جا،

به ابد پیوسته است.

این زمان ما امّا،

چشم ِ بیدار به تقویم زمان خیره و

شب مانده هنوز؛

ما به امید یکی‌ صبح ِ جوان،

باری -

پیره سر زنده هنوز.

***

آن روان روشن ِ نیک‌ اندیش

گر چه می‌‌پنداشت:

" شبِ تار است و ر‌ه وادی ِ ایمن در پیش ..."

ما به تنگ آمده ایم امّا،

آه -

" آتش ِ طور کجا

موعدِ دیدار کجاست؟ "

" طالع ِ دولت بیدار " کجاست؟

********

تیبوران - ۲۹ می ۲۰۰۷

جهانگیر صداقت فر