- "این بار

تنها مشتی از خاک ..."

- "خاک؟"

می‌‌پرسدم به حیرت؛

- " آری،

آری...."، دوباره گفتم اش،

به آهِ حسرت و با دلی‌ پریش:

- "مشتی ز تربتِ کوی جوانی فقط بیار این بار،

‌ای سفر در پیش."

***

دوراندیشی ام ولی‌ ندید دوست و نمی دانست

دیداری دوباره‌ام از مهدِ خاطره ها، افسوس

امیدی است رفته به باد؛

و به آستان ِ آن دیار، -

دریغا

هرگزم

دگر گذار

نمی خواهد اوفتاد؛

و پس لذا، این زمان دل‌ را -

به مشتی که خود نمودار ِ گرانی است

ز فرّ ِ خاکِ پاسارگاد

آرام می‌ بایدم‌اش کرد

فریب می‌‌بایدم‌اش داد.

*******

سان ماتئو - ۳۰جون ۲۰۱۱

جهانگیر صداقت فر