آزرده دل از غصه پنهانی خویشم
 
آبادی مادر گرو دوست شد اما
من معتکف گوشه ویرانی خویشم
 
جز نور حجابی نبود در من و او لیک
قربانی این پرده ظلمانی خویشم
 
صورت زسمک تا به سهی منکر سیرت
نفرت زده از سیرت شیطانی خویشم
 
روحم به هزاران غل و زنجیر ببستم
دربند جسد هستم و زندانی خویشم
 
دینم نبجا ماند و نه تقوای الهی
پیوسته پی خصلت حیوانی خویشم
 
افسوس(قلندر)که دگر آب رخت رفت
شرمنده این نفخه رحمانی خویشم