بنام آنکه عشق است و عشق آفرین

****************

شکوه عاشقانه

دوش یـــــارم به من غمزده غمـــخوار نبود

محنتـــــی بود و بـــــدل طاقت این بار نبود

جلوه ای بــــــــود ورا، کز رخ جـانـانـه مرا

جان بــــلرز افتاده و رنـــگ به رخسار نبود

از شکر خند لبش لاله بــــــه سودا میـــکرد

وه ،ز بـــــــی مایه گی ام رونق بازار نبود

از فسون چشم خود خون بدل انداخت ولـی

ای دریغــــــــا نظرش با دل خونبـــــار نبود

بلکه تیــــــمارم کند فریـــــاد کردم درد خود

دیــــــــــــدم اورا مرهمی بر من بیمار نبود

حقه از بوسیـــــدن پایش شدم نقش زمیــن

عذر آن گفتــــم که راهت ره رهمــوار نبود

بس کن این شکوه قلندر که به اشک دیده

هستــــی ام دادم و دردا که خریـــــدار نبود

تقدیم با مهر....سجاد کهنسال

121