"می توان در برابر هژمونی دولت های غربی به رهبری دولت آمریکا ایستاد. شاید هم بتوان در اثر مقاومت و خطر کردن نوعی شکست موردی بر دولت های غربی تحمیل کرد. اما بهایی که برای این رویارویی باید پرداخت شود بسیار بالاست. قیمت آن این است که یک چنین کشوری دیگر کشور نخواهد شد، امری که در افغانستان، عراق و سوریه روی داد و آمریکا بهای ایستادن در برابر بسط هژمونی اش را به آنها تحمیل کرد.

سیاست دولت های غربی- به خصوص دولت آمریکا- حفظ برتری استراتژیک اسرائیل بر کل منطقه و تأمین ثبات متحدان- مستقل از دیکتاتوری یا غیر دیکتاتوری بودن- است. آنان به نیازهای واقعی مردم این منطقه و حقیقت کاری ندارند. نمی خواهند منازعه ای را که مادر منازعات منطقه - یعنی مسأله ی اسرائیل و فلسطین- است، به شیوه ای عادلانه حل و فصل کنند. "

متن بالا از مطلب بلند بالایی از اکبر گنجی است [1] که لُب جهان بینی اکثر "روشنفکران دینی" و چپولان همفکر آنان است.

سئوال:

آیا توحش ۳۴ سالۀ وحوش حاکم بر ایران بخاطر "هژمونی آمریکا" است؟

آیا پیش از باز تأسیس کشور تاریخی اسرائیل که دوست و متحد ایران و ایرانی است؛ منطقه در صلح و صفا بوده؟

آیا توحش صدام و طالبان را میشود با ایندست استدلال رفع و رجوع کرد؟

آیا همین نادیده گرفتن توحش بعثی های سوری و متحدان آنان، نظام پربرکت مسلمین "اصلاح طلب" و غیره و تروریستهای حزب الله علیه مردم سوریه و مسئولیت را به "هژمونی" آمریکا محول کردن یکی از دلایل شرایط موجود نمیباشد؟

تا کی بجای نگاه کردن در آینه؛ تقصیر را گردن لولو خُورخُوره انداختن، تا کی؟

تبریک

پ.ن. به اینجا، [2]اینجا [3]، اینجا [4]و اینجا [5]هم سرکی بکشید