شالودۀ دموکراسی تحزب است. همواره عامل اصلی عدم موفقیت احزاب و جبهه های سیاسی در ایران محور قرار ندادن منشور حزبی و اتکا به کیش شخصیت و شهید پروری مدل دینی حتی در بخش فعالین مدعی لائیسته [1] بوده است.

شوربختانه نتنها این کجروی و تعلق خاطر مانع از ریشه دواندن و فراگیری تحزب در ایران شده، حائلی برای هر گونه اتحاد بین باورمندان به عقاید مختلف سیاسی که قاعدتاً باید حداقل بر سر منافع ملی هم آوا باشند نیز شده است.

منافع ملی ایران از بدو انقلاب خوش عاقبت یکی پس از دیگری فدای بقای نظام نکبت مسلمین "اصلاح طلب" و غیره شده و اکنون ایران در لبه پرتگاه و در مگسک نیروهای نظامی خارجی است.

ولیکن؛ بجای اتحاد بر سر منافع ملی، بعنوان نمونه، مشغولیات و توان بخش بزرگی از فعالین سیاسی صرف تقدس سیدالشهدا محمد مصدق و لعن پهلوی ابن معاویه و یا بالعکس میشود.

سئوال:

چه باید بشود تا کین خواهی از رفتگان، قرقره کردن برداشتهای دلخواه از تاریخ و مقصر دانستن اعمال گذشته و حال دیگر کشورها، جای خود را به مسئولیت پذیری و تلاش برای نجات زندگان و خوشبختی آیندگان ایران بدهد؟

تبریک