دوازده و يا شايد سيزده سالم بود كه كتاب سه قطره خون را در ميان كتاب­هاي خواهرم يافتم. پيش­تر درباره­ي صادق هدايت، خيلي چيزها شنيده بودم. مثل اين كه اگر كسي كتاب­هايش را بخواند؛ سرانجام، خودكشي خواهد كرد و ... . همان موقع هم، بيشتر، حرف درباره­ي بوف كور و سه قطره خون بود. خيلي دوست داشتم كتاب­هاي هدايت را بخوانم؛ اما تنها چند سالي از انقلاب گذشته بود و مي­گفتند كه كتاب­هاي صادق هدايت، ممنوع است و حالا يكي از كتاب­هاي اين نويسنده، در برابر چشمانم بود. هنوز كتاب را ورق نزده، صداي خواهرم را شنيدم.

آهاي! چيكار مي­كني؟ بزار سر جاش. به درد تو نمي­خوره.

اصرارهاي من فايده­اي نداشت. هنوز سنم به اين چيزها قد نمي­داد. چاره­اي نبود. خواهرم هيچ­جور راضي نمي­شد.

ساعت از دوازده نيمه­شب هم گذشته بود. چراغ قوه­ي كوچكي را برداشتم و آهسته، آهسته به سراغ قفسه­ي كتاب­هاي خواهرم رفتم. با كمي جست­وجو، سه قطره خون را در ميان كتاب­ها يافتم. بهترين جا، انباري كوچك زيرزمين خانه بود؛ جايي كه مادرم خمره­هاي ترشي و سركه را نگه مي­داشت. در آن شب و شب­هاي ديگر، از داستان­هاي اين كتاب مي­خواندم. هر شب هم بعد از خواندن يكي، دو داستان، آن را جايي، قايم مي­كردم. هنوز بوي تند ترشي­ها و نم زيرزمين از خاطرم نرفته. يادم هست كه همان موقع، از داستان داش آكل، خيلي خوشم آمد و البته چيز زيادي هم از داستان سه قطره خون كه عنوان كتاب از آن گرفته شده، نفهميدم.

***

يك ماه پيش، از كنار بساط يكي از همين كتاب­فروش­هاي كنار خيابان مي­گذشتم كه كتاب سه قطره خون را ديدم. آن هوس گذشته، دوباره در دلم زنده شد.

اين بار، داستان سه قطره خون، بيش از داستان­هاي ديگر، به من چسبيد و البته نمي­دانم چرا كه چندان از داستان داش آكل خوشم نيامد.