ای که گویی رهبری، رسوا شدی
ظلم پنهان بودی و پیدا شدی

خوانده ای خود را تو دانا و فقیه
کرده ای ثابت که می باشی سفیه

اعتماد مردمان بر هم زدی
انگ بر نام خود و ایمان زدی

رای ملت را به هیچ انگاشتی
تخم جنگی بی امان را کاشتی

ظلم ها افزون شد از گفتار تو
حرمت دین رفت با کردار تو

ملت ایران به جنگ انداختی
هر چه بودت از تفرعن باختی

ملت ایران نمی خواهد ترا

گوش خود رابسته ای ای بینوا 

توبه کن، پایین بیا، بخشش بخواه
ورنه روزت می شود سرد و سیاه

نام زشتی می بری با خود بگور

 چون شدی مغرور و چسبیدی بزور

زود پایین آی و راه خانه گیر

یا ز درد و خفت و خواری بمیر