چقدر جایت خالی است، حتی سفره هفت سین نیز به انتظار نگاه مهربانت نشسته. اگر اینجا بودی سکون ماهیهای قرمز در تنگ بلور از نظرت پنهان نمیماند. میدانم که قلبی که از سماق روی دیوان حافظ درست کرده بودم را در ظرفی مناسب میریختی و بدون محکوم کردنم در حالی که لبخندی به لب داشتی ظرف را در کنار کتاب میگذاشتی. به گلهای داخل گلدان روی میز رسیدگی میکردی، پرده ها را کنار میزدی تا نور بیشتری داخل اتاق شود. سیب را دوست داشتی که در آب ببینی. به یقین بیشتر از همه از طبیعت، از درختان پر شکوفه ای که در راه دیده بودی میگفتی. از پرنده ای که با شتاب میگریخت و چشمانت او را تا دوردستها بدرقه کرده بود. ای کاش وقتی داشتمت بیشتر نگاهت میکردم و مشتاقانه تر به سخنانت گوش فرا میدادم.
روحت شاد و یادت گرامی
