فراموش کن حکایت نی
بشنو زمزمه سنتور
که کرشمه کنان میاید از دور
سکوت را میخراشد چکه چکه
غم را مینوازد نکته نکته
آوایش میچرخد در هوا همچو غبار
دل میبازد همیشه در این قمار
پرواز میکند به اوج دماوند
اسیر میکند آراستگان عشق وند
میکشد وسط دف دیوانه را
میجوشد این خون پارسا را
قلب میتازد بیشتر و بیشتر با ضرب
روح به عرش ابرها میرسد با طرب
به ملاقات خورشید و ماه با هم
که غم جدائی فراموش شود از عالم
اورنگ
