“برای ناز چشمانت کتابی شعر خواهم گفت.”
برای لحظه ای دیدارت ورد سحر خواهم گفت.
نگه بر خویش در آن مردم غمّاض خواهم کرد.
زلالش را برِ آن داور اسپهر خواهم گفت.
برای تیر مژگانت سپر از قلب خواهم ساخت؛
به پیش ماه ابرویت سخن از مهر خواهم گفت.
برای بارشی یکسر چو ابری اشک خواهم گشت؛
ورا باریدنی فرمان به ماه مهرخواهم گقت.
ترا بر آب و بر سبزه دو صد پیوند خواهم زد؛
پس از آن هم حدیثش رابه خویش و غیر خواهم گفت.
وصاف روی سحّار تو ای کانون مهرانگیز
به تردستی به صد گلخندۀ گلچهر خواهم گفت.
سری بر آسمان آرم مگر آنجا ترا یابم
نیاز و اشتیاقم را به ماه و مهر خواهم گفت.
ز تفتانی فراز آیم؛ دماوندی گواه آرم
در آن دم کآذرافشانم به برزین مهر خواهم گفت.
گیاه مهر اگر روید ز خاک عاشق چهری،
وگر پرسند نامش را “منو” با “چهر” خواهم گفت.
اِسپهر: سپهر؛ آسمان
2006
اتاوا
