من روشنی رخت ز روزن دیدم
روی چو مهت به هر نفس زن دیدم
از خانه به کوچه چون همی گام زدم
بس کشتۀ عشق تو به برزن دیدم
ای دل؛ تو اگر بهوش بودی،
عمری به از این خموش بودی.
گر راه شکیب کرده بودی درپیش
خود جایگه سروش بودی.
بر ماه سپهر چشم همی داشتمی
روی مه خود قرص او انگاشتمی
دردا که چون نیک نظر دوختمی
داس خم او قامتم انگاشتمی.
در روز نخست با تو پیمان بستم
تا دور کنون من این سخن نشکستم
تا پاس تقدس سخن بگزارم
درویش صفت به فقر خود دل بستم.
پیش از من و تو بودنیها بوده ست
هم دهر بهم استخوان فرسوده ست
بعد از من و تو نیز جدل خواهد بود
آن گونه بود که پیش از اینها بوده ست.
ما نقش رخ دوست به شمعت دیدیم
پروانه صفت به گرد او گردیدیم
در گرمی مهر او چنان گرم شدیم
کز سوختن گوهر جان خندیدیم.
