اظهارات استاندار تهران در واقع نوعی اعتراف است: اعترافی از جنس یک پیشمانی دیر هنگام. اعترافی که از بطن جامعه ایران نشأت می‌گیرد: اینکه برخی تنها سیاهی و سکون را برای ملت می‌خواهند و هر حرکت خلاقانه و نوآورانه را پس می‌زنند به این امید که ملت را هم چنان در همان نقطه سیاهی که بودند، نگه دارند؛ اما نکته‌ای که آقای استاندار فراموش کرده‌اند این است که دوای این دردها نه برگزاری یک چنین جشنواره‌های دولت ساخته، که امکان انتخاب آزادانه نوع پوشش از سوی زنان ایرانی است: انتخابی که ورای هرگونه حکم ایجابی و دستوری از سوی دولتمردان و وابستگان به آنها باشد.
