چون قدرت یک مترسکی بیش نیست پس شکنجه تلاشی مذبوحانه برای احیای خشونت بار این مترسک محسوب می شود. شکنجه در چارچوب مراوده ای زورمدارانه نمایان می شود و بدین راه هر گونه ایستادگی را در یک رابطه ی رو در رو در هم می شکند.
برای شکنجه گر فقط به نمایش درآوردن این مترسک یا قدرت مطرح است، و این مستلزم نمایشی است وسواس گونه و خودآگاه از عمل شکنجه. البته خرفتی اخلاقی شکنجه گر پیش شرط ضروری اجرای این نمایش است.
ما درباره ی آن چه می بینیم حرف نمی زنیم، بلکه به وارونه، ما آن چه را که درباره ی آن چیزی گفته می شود، می بینیم. این است آن چه نمایش دادن می نامیم و نمایش مساله مرکزی شکنجه است.
به سخنی دیگر، شکنجه در ساختار بنیادین خود همواره یک زبان است- یک نمایش.
شکنجه از یک عمل اصلی ی فیزیکی، تولید و تحمیل درد، و از یک عمل اصلی ی زبانی، بازجویی، تشکیل می شود. اولی به ندرت بدون دومی رخ می دهد.
این پیوند میان عمل فیزیکی ی تولید درد و عمل زبانی ی بازجویی اغلب بد فهمیده می شود: قلمداد کردن کسب اطلاعات (که طی یک بازجویی بدست می آید) بمثابهَ انگیزهَ اصلی ی عمل شکنجه. اما واقعیت این است که از میان هزاران تن شکنجه شده شاید فقط یکی را بتوان پیدا کرد که از اطلاعات مهم امنیتی برخوردار باشد، مابقی یا هیچ اطلاعاتی نداشته یا اطلاعات شان ناچیز و فاقد ارزش شکنجه شدن می باشند. پس معرفی کسب اطلاعات بعنوان انگیزهَ شکنجه کردن، اسطوره ی بیش نیست؛ چناچه علت دستگیری ها اغلب کاذب بوده (تخم مرغ های تخم مرغ فروش ریز بودند).
درد و بازجویی الزاماً با هم صورت می پذیرند و شکنجه گر و زندانی ایندو را بعنوان دو امر متضاد تجربه می کنند. برای شکنجه گر، این واقعیت که او عامل زجر و عذاب زندانی است، با طرح پرسش هایی به ظاهر امنیتی و حیاتی خنثی می شود و در پی آن دیگر عذاب زندانی برای او دیگر قابل رویت نیست. برای زندانی، به وارونه، واقعیت محض و نفس گیر عذاب اش نه تنها اهمیت هر گونه پرسشی را خنثی می سازد، بلکه نیز اهمیت آن جهانی را که پرسش به آن ارجاع دارد، غیر قابل رویت می کند.
زبان در شکنجه به عنوان عامل اصلی تولید درد نقش ایفا می کند. واژه های شکنجه گر بصورت سلاح، زخم زبان، عمل می کنند، و واژه های زندانی بیانی می شود از درد شدید، و در اکثر موارد واژه های زندانی به شکنجه گر چیزی نمی گوید مگر این که او درد می کشد. پرسش، صرفنظر از محتوای اش، عمل کلامی است برای محروم ساختن زندانی از زبان، و پاسخ، صرفنظر از محتوای اش، فریادی است از درد.
بخش اعظم نظرات این ورق پاره برگرفته از این اثر است:
Elaine Scarry, The Body in Pain: The Making and Unmaking of the World
