چيزي كه اصلن در بين ايرونيهاي اينجا عوض نشده , مهموني رفتن و مهموني دادن هست.كه البته همه شما دوستان خبر داريد كه اغلب اينجور مهمونيها به باب طبع برگزاركننده نيست !
اغراق نميكنم اگر بگم كه توي ان چند روز كه در لوس انجلس بودم, چقدر چشم رو هم چشمي ديدم و چقدر رفتارهاي منفي و نا متناسب.
از همه بد تر , انجاي كار هست كه مهموني با شام يا ناهار همراه باشد , تمام شرط و شروط داستان عوض ميشود.
چيزي كه واقعن من رو ميرنجونه , اصراف كاري هست كه هموطنان ما در اين مهمونيها مرتكب ميشن.
خدا شاهده كه در طي چند هفته اي كه در كاليفرنيا به سر بردم , هر جا رفتم , بالاي پنج يا شش نوع غذا ديدم اون هم به مقدار زياد و به حد وفور . از چلو خورشت بگير تا غذاهاي فرنگي … انواع اردور ها و دسر ها .
ميدونم كه ما ايرونيا دست و دلبازيم , مهربونيم همه از طايفه حاتم طائي تشريف داريم ولي اين مرام نيست كه اينجوري كسي غذا رو حروم و حرص كنه و به فكر هموطن گرسنش در فلان محله لوس انجلس نباشه.
اين رو به حالت درد دل ميگم نه به حالت شكوه و شكايت .
به نظر من خوبي كردن به مذهب و خدا كاري نداره. ادم بايد بدونه كه با هر دستي چيزي رو بدي , با همون دست تحويل ميگري.پس چه بهتر كه توي اين مهمونيها اگر غذا زياد مياد, دور نريزيم. حواسمون به اونهايي باشه كه واسه بيست دلار چه زحمتي بايد بكشند در روز . اگه به ديگرون فكر كنيم و به حالشون برسيم , يادمون باشه كه در بد دنيائي زندگي ميكنيم. دل شاد كردن ديگران يكي از بهترين كارهائيست كه ما نبايد از اون غافل بشيم.ما ايروني هستيم…ما مهمون نوازيم… ما دل رحم و با وجدان هستيم. اول كشورمون .دوم هموطنمون.سوم خودمون.
شب خوش.
