گام اول، گام دوم

خب هر كسي مي­داند كه دولت آمريكا از آغاز هم با گشايش چنين دفتري در ايران، مشكل نداشت. حالا بايد پي­گير پرسش­هاي ديگري شد. مثل اين كه چه كساني در ساختار حكومتي جمهوري اسلامي با اين مساله موافقت كرده­اند؟ هدفشان چه بوده؟ به راستي مي­خواهند به اين دعواي سي­ساله خاتمه دهند يا هدف ديگري دارند؟ آن وقت مساله­ي بحران هسته­اي را چه مي­كنند؟ و … .

شايد از همه مهم­تر، پي­گير اين مساله مي­شدم كه آيا رهبر جمهوري اسلامي هم با تجديد روابط موافقست يا نه؟

اگر دولت محمود احمدي­نژاد بتواند به كمك هوشنگ اميراحمدي، اين گرفتاري سي­ساله را حل كند؛ گام بزرگي برداشته، چنان بزرگ كه چه بسا از همين حالا بشود گفت براي يك دوره­ي ديگر هم رييس­جمهور خواهد بود. مهم­تر از همه، نامش براي هميشه در تاريخ مي­ماند كه سنگي را از چاهي درآورد كه صد تا عاقل هم پيش از اين، نتوانسته بودند دربياورند.

از سوي ديگر، اميراحمدي هم بزرگ­ترين پروژه­ي زندگي­اش را به سرانجامي در خور رسانده است. نام او هم بي­گمان ماندگار مي­شود. به هر حال، اميراحمدي در روزگاري سخن از تجديد روابط ميان دو كشور ايران و آمريكا به ميان آورد كه كمتر كسي را جرات سخن گفتن در اين باره بود. همه مي­دانيم كه اميراحمدي نه فقط در واشنگتن كه در تهران و به دوران رياست­جمهوري اكبر هاشمي رفسنجاني هم در گفت­وگو با روزنامه­ها از ضرورت تجديد روابط ميان اين دو كشور گفت و گفت كه تا با آمريكا مسايلمان را حل نكنيم؛ نمي­توانيم با جهان كنار بياييم و كشورمان را بسازيم.

البته باز هم بايد در لابه­لاي اين گونه سخنان گشت و گشت تا ناگفته­ها را شنيد. چه در تهران و چه در واشنگتن، كم نيستند كساني كه به خوبي مي­دانند جمهوري اسلامي تا مساله­اش را با اسراييل حل نكند؛ نمي­تواند اميد به حل مساله با آمريكا ببندد. سخنان اسفنديار رحيم­مشايي، بهترين گواه اين ادعاست. پس بايد در انتظار نشت و ديد كه آيا كسي پيدا مي­شود كه شوراي ايرانيان و اسراييليان را هم به راه اندازد و از تجديد رابطه ميان اين دو كشور سخن بگويد؟ و سرانجام به اين گرفتاري سي­ساله پاياني خوش بدهد؟ من كه اميدوارم.