دل من میگوید:
روزگاری خوش بود.
فصل روییدن گل دانه زخاک آمده بود.
زندگی راه درازی می رفت.
عشق در قلب جهان می جوشید.
آب از دیده جوشان زمین جاری بود.
و افقهای بلند نوروز
شانه برشانه پر راز جهان می سایید.
مرغها شادی سرزنده کوهستان را؛
نو گل باران را،
که به همراه بهار آمده بود؛
همره رستن امید ز خاک
هدیه تا خانه دلهای جوان می بردند.
راه دوری رفتم.
خویش را کاویدم.
راز عالم جستم.
رازمندی جهان
قامت افراشته ماند.
بار دیگر دیدم
که زمین زیر پی سلطه پاییز افتاد.
رنگها درهمه جا جلوه نمایی کردند.
نه سرم درگرو حال و هوایی رفته ست.
نه دل از مهر به دلدار کهن سرد آمد.
کسی آیا نتواند دیدن:
نه “به تنگ آمده ام از همه چیز”؛
یانخواهد پرسید:
“چنگ درچنگ زمان افکندن
کار آسانی نیست؟”
همچنان در راهم.
پیش رویم خطر آذر و بهمن ماه است.
باید این سردی جانکاه بپیمایم تفت.
تا دل گرمی خورشید فوردین راهی ست.
پانزدهم مهر ماه 1387
