دوستان؛ مژده که آرام دل و جان آمد.
سال و روز ستم هجر به پایان آمد.
آنکه بشکست قرار دل و شد از نظرم
ای شگفتا، که کنون بر سر پیمان آمد.
تلخکامی که کشیدیم ز عدو رخت ببست.
دلبر ماست که با قند فراوان آمد.
نه من از فرقت یاران به فغان آمده ام،
آسمان بین که با رعد به افغان آمد.
راست بالای من؛ ای یوسف کنعان بمتاب
ساقی خوش قدمی جانب زندان آمد.
گفتمش خستم ازین سردی و این شام سیاه.
گفت بر بین که چه سان هور به ایوان آمد.
گفتم ای عمر شدی و کسی از درد من آگاه نشد.
گفت بر خیز که درد تو به درمان آمد.
بیست و سوم مهر ماه 1387
اتاوا
