فیلسوفان گرانمایه؛ پژوهنده و ژرف،
رازجویان جهان پیدا،
رهنوردان طریق تحقیق؛
قطره ای عاطفه از کلک دُرافشان شما می نچکید.
جرعه ای مهر ز خارای شما درز نکرد.
مژده ی خوشدلی با باد صباتان نوزید.
نه هزاری به سر شاخه ی گلهای بهاریتان خاست؛
نه گلی سرخ دگر با نفس باد صباتان خندید.
نه ز دردی ز دل سنگ شما آهی خاست؛
نه دگر دلشده گان را به سر کوی شما کار افتاد.
کفتر صلح به میدان سخنرانیتان بی جان شد.
وقت آن نامده تا
خانه را بهر نگاری آراست؛
بر زبان آیت غمخواری راند؟
شنبه شانزدهم آذرماه 1387
اتاوا
