پانزده شبانه روز
آتش باریده اند بر من
دیبان
فسفر و خوشه های بمب و توپ و اورانیوم تضعیف شده.
کودکانم خونین،
گورستانهایم سرشار،
زنجیرهایم بسیار،
گرسنگی طاعون،
نان و آب و نور و راه و درمان را بر من بریده اند
این “قاطعان طریق”.
حتی آگاهی را زندان کرده اند
حتی منادیان حقیقت را تیرباران می کنند
تا تبهکاری بر خلق بپو شند بی شرم.
این نادیان دروج
در معبد نژاد
پیمان بسته اند
واپسین نفسهای مرا شماره کنند.
شریکان جرم و جنایت
با چنگالها و دندانهای خون آلوده در تلاشند
تا بلعیدن مردارمرا معاملتی سازند
فرونشاندن جوعی بی پایان را.
اما من
همچنان می توفم
با تمامت نفسهای جوانم
و ایستاده پاس می دارم زیستن را
با رویشی چند باره.
من کوچکی به بزرگیی جهانم:
باریکه ای به پهنای بشریتی
که دوشا دوش من گام می کوبند
گرچه کفتاران میان سلاخی بندند
و روبها قانون گزارند سخت.
چشمان شغالان نمی بینند
که من جهانم
زنده
و چهار سوی عالم نام فلسطین را آواز می دهند؟
بیست و دوم دیماه 1387
اتاوا
