خروش

روان برکه ی مهر تو جویبارانند.

فنای حیرت روی تو گل عذارانند.

نظر نما و ببین از دریچه ی لطف

که عاشقان جمالت چه سربدارانند.

نه از فراغ فروغت غزل سرایم و بس

ببین ترانه گرانت چه بیشمارانند.

هر آن که نشان تو جوید در دگر نزند

چو طالبان سرای تو ماندگارانند.

به جست و کاو تو آیند جماد و نبات

بسا که رهسپار سرایت درخت و بارانند.

هر آن که چهره نمایی، جهان به جوش آری

خوشا بنفشه زار که جوش هر بهارانند.

کجاست رفته ی این ره که دست ما گیرد؟

کجاست خیل رفیقان که رهسپارانند؟

دلا؛ فغان و خروش از آن آنان است

که در طریق محبت سبک عیارانند.

سه شنبه بیست و نهم بهمن ماه 1387

اتاوا