چنین تا بیامد مه فرودین
بیاراست گلبرگ روی زمین
جهان گشته پر شادی و خواسته
در و بام هر برزن آراسته
جهان از نم ابر پر ژاله شد
همه کوه و هامون پر از لاله شد
خروش تبیره بیامد ز شهر
ز شادی به هر کس رسانید بهر
هوا پر خروش و زمین پر زجوش
خنک آن که دل شاد دارد به نوش
شود آن زمان بر دل ما درست
که از کینه دلها بخواهیم شست
ز کین نو آیین و کین کهن
مگر در جهان تازه گردد سخن
همه ساله پیروز بادی و شاد
سرت پر ز دانش دلت پر ز داد
بکوشیم تا رنجها کم کنیم
دل غمگنان شاد و بی غم کنیم
بسازید و از داد باشید شاد
تن آسان و از کین نگیریم یاد
سخن های دیرینه یاد آوریم
به گفتار لب را به داد آوریم
جهان یادگار است و ما رفتنی
به گیتی نماند به جز مردمی
سراینده باش و فزاینده باش
شب و روز با رامش و خنده باش
خداوند هستی و هم راستی
نخواهد زتو کژی و کاستی
کنون خورد باید می خوشگوار
که می بوی مشک آید از جویبار
کنون داستان کهن نو کنیم
سخن های شیرین و خسرو کنیم
یکی از کتاب‌هایی که در آخرین روزهای سال جاری، یعنی سال ۱۳۸۷، در ایران منتشر شد، کتابی است با نام «معجزه‌ی شعر طنز» که نشر ثالث آن را روانه‌ی بازار کرده است.این کتاب توسط آزاده سلیمانی ، زهرا باقرشاهی و حسام محمد ظاهری گرد آوری شده و رضا رفیع مقدمه‌ی آن را نوشته
در این کتاب مجموعه شعر های طنز از رودکی تا امروز که شامل آثاری از منوچهر احترامی ، مهدی استاد احمد ، عبید زاکانی ، نسیم شمال ، عمران صلاحی ، خیام ، ایرج میرزا ، و دیگر چهره های شناخته شده ای چون حافظ و سعدی می باشد ، گرد آوری شده است
این هم شعری از این مجموعه که مهدی استاد محمد آن را گفته:
می خوردیم
دیدند که در خلوت خود می خوردیم
شلاق و تشر زدند و ما هی خوردیم
دادیم تعهد که به می لب نزنیم
دیگر پس از آن همیشه با نی خوردیم
یکی از شعرهای معروف حافظ در استقبال از بهار غزلی است با مطلع: «بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم/// فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم»
این شعر را با صدای افتخاری و آهنگی از حسین علیزاده گوش کنید
در آلبوم بوی باران، با آهنگ حسن یوسف‌زمانی و صدای محمد رضا شجریان شعری هست از فریدون مشیری، با عنوان « بوی باران» در استقبال و ستایش از بهار. اینجا می‌توان این تصنیف زیبا را شنید.
بر روی اشعار فردوسی کمتر در موسیقی جدید و قدیم کار شده. اما در تصنیف زیبای زیر که با سازهای منطقه‌ی خراسان همراهی شده، علیرضا قربانی اشعار بهاری فردوسی را که در ابتدای این متن آمده است بر روی آهنگی از جواد چراغی می‌خواند. به شنیدنش می‌ارزد.
این که بعد از انقلاب، سلیقه و درک و دریافت‌های ایدئولوژیک حاکم صدای زنان را در عرصه‌ی موسیقی برنتابیده، سبب شده که ترانه‌های بهاری و غیربهاری با صدای زنان آوازه‌خوان ایران کمتر به گوش برسند. ولی هنوز هم صداهای قبل از انقلاب زنان در ستایش بهار و شادی و عشق در خاطره‌ها زنده‌اند و زنان آواز‌خوان بعد از انقلاب که عمدتاً در خارج از کشور میدانی برای بروز هنر خویش یافته‌اند ادامه‌دهنده و تکمیل‌کننده‌ی هنر آنها هستند، گیرم که در غربت و در بطن و متن فرهنگی متفاوت. یکی از این آهنگ‌های زیبا و به یادماندنی آوازه‌خوانان زن ایران در دوران پیش از انقلاب، ترانه‌ی جشن گل‌ها با صدای مرضیه است. این ترانه را در آستانه نوروز می‌توان اینجا شنید.
عید شما مبارک
