این چه بانگ است کز خود پنهان من
گاه و گه با من بگوید صد سخن؟
پرده هایش خوشتر از نای هزار
همنوایی بهتر از ده انجمن.
هر نسیمی که ز بستانش وزد
یادم آرد از گلستان وطن.
مجلس دلدادهگان یک رنگ و روست
جای ایمان است نه هرگز جای ظن.
هر که آنجا ذره شد اندر گروه
می نبیند او فراق روح و تن.
آنکه دلبر جست از خویشی برست؛
عاشقی را دیده ای جویای من؟
صحبت دلداده با دلبر خوش است
محرم این راز نی گوش زغن.
چهری آمد بانگ نایت؛ گوش دار
بانگ خاموشان به از صدها سخن.
شانزدهم فروردین 1388
اتاوا
