امروز، استاد پیر، كه مدتهاست، از بیماری قلبی و عصبی رنج می برَد، در بیمارستان برای چندمین بار بستری است و كلیه هایش نیز از كار افتاده است. در آستانه فصل بهار، بیماری، تیشه به ریشه استاد موسیقی ایران زده است و آرزو دارم كه خداوند بار دیگر نیز او را از امان مرگ برهاند.
آخرین تجلیلی كه از وی گشته است، در تاریخ ۲۷ تیر ۱۳۸۳ می باشد. در این تجلیل، خردسال ۱۱ ساله اصفهانی، به نام امین عطائی، که از نتایج شاگردان استاد میباشد، هنر خود را به نمایش گذاشت و مورد لطف استاد قرار گرفت. استاد شهنار كه نمی توانست از جا بلند شود، به او اشاره كرد كه جلو بيايد. دستی به سرش كشيد و او را در آغوش فشرد.
جلیل شهناز كه در اصفهان متولد شده، خود و خانواده اش همه اهل هنر بودند و در رشته های مختلف هنر از جمله تار و سه تار و سنتور و كمانچه به مقام استادى رسیدند. جلیل شهناز در سال ۱۳۰۰ شمسى در خانواده اى هنرمند در اصفهان متولد شد.
بى تردید نغمه هائى كه با سر پنجه سحار او نواخته مى شد ریشه در اندیشه هاى تابناك عرفانى و تاریخ و جامعه و ادبیات غنى ایران داشته، به همین جهت ساز او به راحتى مى تواند با شنوندگان رابطه برقرار كند.
در این ایام که همه ما به یاد قربانیان فضای خفقان آور مملکتمان هستیم، گلی چون امین عطائی از میان خارزار این مملکت شکوفا شده. جای بسی امید است که تمام سرزمین ایران تبدیل به گلزاری شود که در آن عدالت، آزادی، و احترام جای گزین نظام تحمیلی امروز شود.
این شما و این هم امین عطائی …
