جان به جان جان جان تا بسته ایم
از جمود خودپرستی رسته ایم.
تا به چهری باز گوییم این سخن
ای بسا زنجیرها بگسسته ایم.
نازم آن زیبای مطلق که درو
رهرو و راه و هدف را بسته ایم.
ای فلان، هان، از چه ترسانیّمان؟
ما چو حلّاجان ز صورت خسته ایم.
جان من، ای قبله ی جانان من،
ره نما؛ ما بارها را بسته ایم.
بی سبب بینی که در اوهام وعین
از همه جوینده گان برجسته ایم؟
در جهانِ بیخودانِ روی او
ما به خیل بیخودان پیوسته ایم؟
با جمال یک جمیل بیکران
در به روی بیشماران بسته ایم.
بیست و سوم اردیبهشت 1388
اتاوا
