در این گرداب خواب و بیداری
ز زخم تاول تسلیم
میچکد کینۀ عصیان.
در این گودال عقربها
ز زهر منبر تقلید
می بارد سنگ سار لاله ای زیبا.
در این مرداب نامردان
ز خشم نعرۀ تحقیر
می پاشد بذر بیزار جوانمردان.
در این سرداب دلالان
ز بغض باطل عبرت
می تراشم سنگر طغیان.
ز شر مفتی شهوت،
جهاز عفت خود را
به سیل شربت خلعت می شویم.
به خیر حلقۀ وصلت،
عبای خونی خود را
به عطر قامت غیرت می آویزم.
در آغوشت
شراب قصۀ رویا می نوشم.
مثال چشمه ای تشنه
چنین رسوا
اندک اندگ
در بوسه هایت
مستی مهتاب می تابم.
از لبانت
ناگزیر
حریر عشق می بافم.
به دست مخمل احساس
نوازش از تو میجویم.
مجال آتشی چندان
میان نم نم باران
نفس یک لحظه می بازم.
بیتاب،
طلسم عشوۀ دلبر می خوانم.
حریق بستر همسر،
نسیم نفس یاور،
مراد نغمۀ دل را می خواهم.
چراغ سفرۀ میهن،
در این زندان خواهشها
در این کانون خائنها
در این کابوس لذتها
برای خاطر دلها
وفا از تو نمی بینم.
در نگاهت
فارغ از مرهم
فتنۀ کیفر میخوانم.
صدایت، وحشت فردا.
کلامت، غارت سرما.
سرانجامت، هوای صیغۀ فحشا.
چنان از غصه
می میرم.
