:” این روزها مرا از تهران 1388 جدا می کند و برای لحظه هایی سال های اول انقلاب پرتاب می کند. کودکی ده ساله را می بینم که با شور و شوق زیاد در کنار حلقه های بحث در مقابل دانشگاه تهران چشم به دهان بزرگترهایی دوخته است که از اهداف و آرمان های کوچک و بزرگ خود می گویند. روی پنجه پا می ایستد تا قدش کمی بلندتر شود و بتواند چهره هایی را که واژه های تند و آتشین را فریاد می زنند، ببیند.دلش می خواست وارد بحث تند و تیز شود و سوالهایش را بپرسد. اما کسی جدی اش نمی گرفت .شاید چون کوچکتر از آن بود که توی این بحث ها راهش بدهند.”
