پرستشگاه

کور باد آن دیده ای کز روی کین

یک نگاه انداخت بر ایرانزمین

سرنگون باد آن سر طغیان زده

کآرزوها پرورد دون اینچنین

قطع باد آن دست و بازوی پلید

کآید آسیمه برون از آستین

بشکند آن پا که بردارد قدم

یا بجوید زرم ما بر پشت زین

 

ای که تزویری دمادم می کنی

چشم خود بگشای و روشنتر ببین

دام تزویر ترا در می دریم

زانکه داریم مُهر آرش برجبین

ما هزاران پور دستان زاده ایم

کوهکن رادان گُردی آفرین

جان نثاران وطن از چپ و راست

از فراز و از فرود؛ پیش و پسین

همچو چوبینه شویم آزاده سر

ار نباشد باورت، “شو آن ببین”

ما چو فرهادان ز مهر میهنیم

از وطن ما را بود آیین و دین

 

هان که خودخواهی و دم از “من” زنی؛

در گمانهای خودستی تیزبین

در عمل در آتش دشمن دمی

گرچه خود برخورده ای از آن زمین

زین سبب آسان خریدت آن عدو

جای زر پرداخت مسکوکی مسین:

قلب آن دشمن برای ما نسوخت

کار ما از ما گشاید؛ نازنین،

پشت لبخند تملق بیز او

تیر صد کینه نشسته در کمین

تا که این همبستگی را بشکند

او کشیده نقشه های سهمگین

تا بیاشوبد زمین همدلی

بذر خون می پاشد او در این زمین

گلسِتان همدلی را می کّنَد

تا نماید خون و گوهر جانشین

 

ما نمی ترسیم ز پیکار عدو

سرو بالایان بمانیم راستین

سربداران وطن خواهیم ماند

گز ز تبریزیم؛ اگراز باشتین

در تبار، اسفندیارانیم ما

جمله رویین تن، مقدس، آهنین

درفداکاری چو رستم در خروش

روز و شب اندر نبرد و در کمین

دیدۀ چهری؛ پرستشگاه خود

در جهان جز ساحت ایران مبین

 

بیست و یکم خرادماه 1388

اتاوا