ما نه خاشاکيم نه خاريم، بل شما را افسريم
ريزه خوار سفره مان تو، بندگان می پروريم
جاودانه مردمان اند، حاکما ن اند ميهمان
پيشوايان خادمان اند و خادمان را سروريم
از هزاران سال پيش ما بوده ايم و اين وطن
صاحب تاريخ و فرهنگ مردمی نام آوريم
صدهزاران شير زن فرهيخته مردان بزرگ
پروريد اين سرزمين، زان آفتاب خاوريم
بس خدايان ديده ايم، بس شهرياران و امير
بعد از اين نيز باز بينيم، جمله بر اين باوريم
ديده ايم ضحاک ها، هم خسروان دادگر
با ستمکاران به پيکار، دادگر را ياوريم
نام ايران زنده است، با جهد پورانش نه خصم
گر نمی دانی بدان، ما خصم خود را کافريم
صاحبان خانه ايم و رونقش از رنج ماست
تو وکيل مردمي، ما مردمان کشوريم
در جهانت گر شناسند ما ترا باشيم ضمان
نام ايران زنده از ماست زاده ی اين گوهريم
تو که هستی با چنين گستاخی و خاکت کجاست؟
گر که ما خاشاک و خاريم يا از آنهم کمتريم
ذره ای خاکی تو بی ما نی چنين ات جايگاه
يک مگس در کائناتی گفته ات را داوريم
***
از: فرزاد جاسمی
بيست و ششم خرداد ماه هشتاد و هشتاد
