ز تمام نکته هایی که رود میان یاران
شب و روز اگر شنیدی، نبود یک از هزاران.
همه شام تا سحرگه به دل این شکیب رانم
که دو نکته یاد گیرم مگر از امیدواران.
چه غم ار جوانییَم شد چوگذشتِ آب از سر
من و صخره باز ماندیم ز نبرد جویباران.
گل و سبزه ار نروید ز کویر واژهگانم،
سخن از امید رانم چو نسیم نوبهاران.
لب من به خنده وا شد چو نوای یار خواندم
مگرم در این سحرگه خبر آمد از هَزاران؟
مگر آن مراد مطلق به درون ما چه دیدی
که چنین گُزید ما را ز میان بیشماران؟
چهری؛ از چکامۀ تو هنر امید خیزَد
چو طراوتی که خیزد ز کویرِخورده باران.
نهم تیرماه 1388
اتاوا
