محمد مصطفایی
وقتي عكس هاي جواناني را مي بينم كه با بدن مملو از خون بر زمين افتاده اند موي تنم سيخ مي شود. وقتي مي بينم كه خانواده هاي بسياري به دنبال فرزند خود مي گردند غصه مي خورم فرزندي كه شايد بازداشت شده باشد. وقتي خشونت را در كشورم مي بينم اشك مي ريزم كه چرا چنين شد؟
قبل از انتخابات شور و شوق مردم، الگويي بود براي جهانيان. حضور گسترده و بي سابقه مردم قابل وصف نبود. و حال هم نمي توان وصفي براي اغتشاشات و درگيري هاي چند روز گذشته يافت.
من مخالف خشونتم. فرقي نمي كند خشونت كننده چه كسي باشد.
خشونت، خشونت مي آورد. در گيري در گيري مي آورد.
به من ياد داده اند كه خون را با خون نمي شويند با آب مي شويند. من از خشونت متنفرم.
خشونت طلب را به آرامش هدايت مي كنم. آرامش هميشه دوست داشتني است.
خشونت هميشه منفور. به خشونت مي بايست پشت كرد و آرامش را در آغوش كشيد.
خشونت طلب را مي بايست با آرامش، آرام كرد نه با خشونت.
بس است خشونت.
به مردم مي گويم به فرماندهان بسيج به نيروي انتظامي به وزير كشور به رئيس جمهور به همه به خودم
من ايراني آرام مي خواهم. من آزادي در راه رسيدن به تعالي و عدالت مي خواهم .
من خشونت را نمي خواهم.
بس است خشونت…..
