اگر به خانه ی من آمدی
برایم مداد بیاور…
مداد سیاه…
می خواهم روی چهره ام خط بکشم
تا به جرم زیبایی در قفس نیفتم،
یک ضربدر هم روی قلبم تا به هوس هم نیفتم!
یک مداد پاک کن بده برای محو لبها …
نمی خواهم کسی به هوای سرخیشان،
سیاهم کند!
یک بیلچه،
تا تمام غرایز زنانه را از ریشه در آورم…
شخم بزنم وجودم را…
بدون اینها راحت تر به بهشت می روم گویا!
یک تیغ بده؛
موهایم را از ته بتراشم…
سرم هوایی بخورد…
و بی واسطه روسری کمی بیاندیشم!
نخ و سوزن هم بده،
برای زبانم می خواهم…
بدوزمش به سق…
اینگونه فریادم بی صداتر است!
قیچی یادت نرود…
می خواهم هر روز اندیشه هایم را سانسور کنم!
پودر رختشویی هم لازم دارم…
برای شستشوی مغزی…
مغزم را که شستم،
پهن کنم روی بند…
تا آرمانهایم را باد با خود ببرد
به آنجایی که عرب نی انداخت…
می دانی که؟
باید واقع بین بود!
صدا خفه کن هم اگر گیر آوردی بگیر…
می خواهم وقتی به جرم عشق و انتخاب،
برچسب ف/ا/ح/ش/ه می زنندم…
بغضم را در گلو خفه کنم!
یک کپی از هویتم را هم می خواهم…
برای وقتی که خواهران و برادران دینی به قصد ارشا د،
فحش و تحقیر تقدیمم می کنند!
تو را به خدا…
اگر جایی دیدی “حقی” می فروختند…
برایم بخر…
تا در غذا بریزم…
ترجیح می دهم خودم قبل از دیگران حقم را بخورم!
و سر آخر اگر پولی برایت ماند…
برایم یک پلاکارد بخر…
به شکل گردنبند…
بیاویزم به گردنم…
و رویش با حروف درشت بنویسم:
“من یک انسانم “...
“من هنوز یک انسانم”…
“من هر روز یک انسانم”……….
پی نوشت : مطلب بالا رو توسط ایمیل دریافت کردم و من هم تصمیم گرفتم در این چرخش سهیم شوم: ذکری از سراینده ش نبود. نویسنده مطلب رو نمی دونم کیه!!!
