من ابتدا با رفتن به نماز جمعه مخالف بودم. اما اکنون گمان می‌کنم حضور انبوه مخالفان در جمع‌های مجاز استراتژی بسیار مفیدی تواند بود، البته به شرط آن که رژیم نتواند آن را دلیل محبوبیت و پایگاه مردمی خود جا بزند و بدان فخر بفروشد و پایه‌های استبداد را محکم تر کند. به عبارت دیگر این حضور انبوه یک شمشیر دو لبه است که باید در استفاده از آن هوشیاری جمعی داشت.
تصور کنید جمع انبوهی که به سخنرانی احمدی‌نژاد رفته اند یکباره فریاد بر آورند که “دروغه! دروغه! دروغه! دروغه!” یا همزمان او را “هو” کنند. صدا و سیما چه خواهد کرد؟
یا تصور کنید در نماز جمعه همین فردا ناگهان فریاد “یا حسین! میر حسین!” طنین افکند و یا حتا از آن بهتر جمعی عظیم جرات کنند و یکصدا فریاد “مرگ بر خامنه ای” سر دهند.
پس دقت به این نکته مهم است که آنکه به این توده بی فرم مردم –به این شمشیر دو لبه– جهت میدهد همان نشانه های صوتی و تصویری هستند که این توده از خود بروز میدهد تأ حکومت نتواند این حرکت را به نفع خود مصادره کند. از نشانه های تصویری رنگ سبز نشان بسیار گویائی است، اما جنبش سبز هنوز شعار‌های خود را پیدا نکرده است؛ شعار‌های وزن و قافیه دار و مختصر و خوش آهنگ که جمع هم بپذیرد و هم جرات فریاد کشیدن آن را پیدا کند. فهرست ناقصی از شعارهایی که تأ کنون استفاده شده و شعارهایی که ممکن است در آینده به درد بخورند در زیر می‌‌آید. اهل ذوق باید همت کنند وهر چه زود تر به این فهرست بیفزایند.
یا حسین، میرحسین (نقاط قوت: بخش اول این شعار مذهبی است و حاکمان نمیتوانند به آن خورده بگیرند. مختصر است و طنین انداز. نقاط ضعف: نهضت سبز را به میرحسین محدود می‌کند.)
هاشمی، هاشمی! رأی ما رو پس بگیر! (به درد نماز جمعه فردا میخورد.)
خامنه‌ای رهبره، دشمن پیغمبره!
دروغگو، دروغگو! رأی ما موسوی بود.
عدالت و آزادی حق مسلم ماست.
هاشمی، هاشمی! تحلیفو تحریمش کن!
FROM SP’s friend
