روزگاری مست این می بوده ایم
اشکریزان دم نی بوده ایم.
همره امواج رهپوی وصال
غافل از مقصود خود کی بوده ایم؟
پرتوی تا از رخش طالان کنیم
سائلان درگه وی بوده ایم.
تا نوازد روی ما را فرودین
ضربه نوش بهمن و دی بوده ایم.
گرچه از خاک خراسان خاستیم
چند روزی ساکن ری بوده ایم.
رنج نان بردیم و زخم فقر خود
کی رکیب موکب کی بوده ایم؟
گرچه زر هرگز ز کان ما نخاست،
شاد دل از بانگ هی هی بوده ایم.
می نه تا این میکده باز آمدیم
در پی شربی پیاپی بوده ایم.
چهری از این لجه گر هورت نخاست؛
ژاله می بارد: سبکپی بوده ایم.
بیست و سوم شهریور 1388
اتاوا
