سعادتمند

منم آن مست غزلخوان که چو دل می بندم

ز جهانی به تماشای رخی خرسندم.

نه ز بیماری این دل نفسی دلگیرم

بل، چو دیوانه به قانون شفا می خندم.

نه به دستور یکی مرغ سخندان شده ام

نه به فرمان دگر لب ز سخن می بندم.

تا به همسایگیِ حبل وریدی بوزم

خبرم هیچ نباشد ز کس و پیوندم.

زان شکر کز قلم یار کرامم دادند

صد دل شیفته از جان گرامی کندم.

جان بیفشان و دم از سود و زیان هیچ مزن

نادی عشق نگوید چه سخاوتمندم.

از همان لحظه که در دام بلا شد چهری

ماه و خورشید گواهند سعادتمندم.

وزیدن : دویدن ؛ واژۀ کرمانجی، کردی

چهارم مهرماه 1388

اتاوا