“در تورات آمده است که انسان طبعاً دروغگو است و مسیحیان به گناه اصلی که با فطرت انسانی سرشته است معتقدند و در قرآن هم انسان ظلوم و جهول خوانده شده است و اولاد آدم همواره جایز الخطا بوده و خواهند بود و بی عیب خداست.”
اگر اینطور است پس چرا ایرانیان خود را از این قواعد کلی مستثنی میدانند؟
آیا به دلیل عدم آشنایی است که دروغگویان، پست فطرتان، ستمگران و پر عیب ترینها به آسانی سر ایرانیان را کلاه میگذارند و بر جان و مال و سرنوشت آنها فرمانروا میشوند.
چه میشود که ملتی که دوست و دشمن و شواهد عینی به هوش و درایت فردی آنها اذعان دارند، وقتی که زمان بکارگیری هوش و عقل سلیم جمعی میرسد بازیچۀ هر قالتاقی میشوند؟
ایرانیان به چه بلایی گرفتار اند که هر کس و ناکس به خود اجازه میدهد از آنها به عنوان خوکچه هندی تئوریهای من درآوردی یا وارداتی سالها از رده خارج شده بد فهمیده استفاده کند و وقتی دیگر جایی برای انکار فاجعه حاصله نمانده، بدون اذعان به خطا خم به ابرو نیاورده و ساز نویی کوک کند.
تا به کی ایرانی از رکن رکین پاسخگو و مسئول بودن افراد احتراز و با اغماض شگفت انگیزی از کنار همه چیز منجمله سوابق میگذرد.
از همانیکه در سال چهل و دو علناٌ خواهان جلوگیری از اصلاحات ارضی و آموزشی بود و مخالف حقوق ناچیز اجتماعی زنان چند سال بعد به عنوان آزادیبخش ملت با آغوش باز استقبال میکند. یا آن دیگرانی که خواهان تجدید دوران غلیان جنون قاعد اعظم با طعم علی شریعتی هستند را علیرغم کارنامۀ سیاه در ردای منجی دربست قبول میکند.
یارب ما را چه میشود؟
