گمان می‌کنم ایران تنها کشوری باشد که در آن معامله‌ی کلیه به‌صورت قانونی
و با نظارت دولت انجام می‌شود. سازنده‌ی این مستند، آقای نیما سروستانی،
در جواب این سوآل که چرا دولت از معامله‌ی کلیه به شکل فعلی حمایت می‌کند،
می‌گوید:
قبل از اینکه دولت در این کار دخالت کند، مردم کلیه‌ی خود را در اختیار
فرد بیمار خانواده و یا دوستان‌شان می‌گذاشتند. اما از زمانی که دولت به
فرد دهنده پول پرداخت می‌کند، دیگر هیچ کس حاضر نیست که حتا به برادرش
کلیه اهدا کند. دولت، بازاری ایجاد کرده که در این بازار شخص بیمار
می‌تواند کلیه خریداری کند. در نتیجه هیچ دلیلی وجود ندارد که افراد به
یکدیگر کمک کنند. به هر ترتیبی که شده پولی سر هم می‌کنند و یک کلیه
می‌خرند. شرایط اجتماعی و اقتصادی حاضر در ایران، فروشندگان را ده‌ها
برابر خریداران کرده است.
البته حرف ایشان دقیق نیست، چون در کشورهایی که افراد به‌طور داوطلبانه
کلیه‌شان را هدیه می‌کنند، سالانه هزاران نفر به‌خاطر کم‌بود کلیه
می‌میرند. اما هدف من از این نوشته چیز دیگری است. راست‌اش هرچه فکر
می‌کنم نمی‌فهمم که فروش داوطلبانه‌ی کلیه زیر نظارت دولت چه اشکالی دارد.
بگذارید یک نگاهی به وضع بقیه‌ی دنیا بیندازیم. در چین، هند، و برزیل
فروش کلیه ممنوع است، ولی در عوض بازار سیاه تجارت اعضا رونق دارد و
فروشندگان از حقوق قانونی برخوردار نیستند. در کشورهای صنعتی که مردم
پول‌دارتر هستند، کسی کلیه‌اش را نمی‌فروشد. بنابراین در بعضی کشورها مثل
اسپانیا قانونی وضع کرده‌اند که پیوند اعضا بعد از مرگ نیازی به اجازه‌ی
بستگان فرد فوت‌شده نداشته باشد. اما جالب‌تر از همه یک مورد در انگلیس
بود. مردی که برای تهیه هزینه‌ی درمان دخترش می‌خواست کلیه‌اش را به قیمت
پنجاه هزار پوند بفروشد توسط پلیس تهدید به بازداشت و محاکمه شد. به نظر
شما چرا در یک کشور دموکراتیک مثل انگلیس یک فرد نباید حق فروش کلیه‌اش را
داشته باشد؟
البته ممکن است بحث فقر را مطرح کنید و این که فروشندگان کلیه به‌خاطر
نیاز مالی این کار را می‌کنند. من این حرف را درک می‌کنم، ولی آیا دولت یک
کشور حق دارد برای کلیه‌ی شهروندان تصمیم بگیرد؟ راست‌اش را بخواهید من
فکر می‌کنم که قانون پیوند کلیه در ایران یک قانون پیش‌رفته است که باید
توسط کشورهای دیگر الگوبرداری شود.
http://blog.frozenpla.net/?p=375 منبع:
