تفاوت صد و یکسال پیش با امروز، علامه علی اکبر دهخدا (دخو) :
گفت نخور، عسل و خربزه با هم نمی سازند. نشنید و خورد، یك ساعت دیگر یارو را دید مثل مار به خودش می پیچد، گفت نگفتم نخور، این دو تا با هم نمی سازند. گفت حالا كه این دوتا خوب با هم ساخته اند كه من یكی را از میان بردارند!!!
من می خواهم اولیای دولت را به عسل و روسای ملت را به خربزه تشبیه كنم، اگر وزارت علوم بگوید توهین است، حاضرم دویست وپنجاه حدیث در فضیلت خربزه و یكصد و چهل و نه حدیث در فضیلت عسل شاهد بگذرانم. صاحبان این جور خیالات را فرنگیها ” آنارشیست” و مسلمانها خوارج می گویند، اما شما را به خدا حالا دست خونی نچسبید یخه ی من، خدا پدرتان را بیآمرزد، من هر چه باشم دیگر آنارشیست و خوارج نیستم.
من درست الان یادم هست كه خدا بیآمرزد فاطیم هر وقت كه ما بچه ها، بعد از پدرخدا بیآمرزم، شیطانی می كردیم، خانه را سر می گرفتیم، می گفت الهی هیچ خانه ای بی بزرگتر نباشد. بزرگتر هم لازم است، رییس لازم است، آقا لازم است، رییس ملتی هم لازم است، رییس دولتی هم لازم است ، اتفاق و اتحاد این دو طبقه یعنی با هم ساختنشان هم با هم لازم است. اما تا وقتی كه این دوتا با هم نسازند كه ما یكی را از میان بردارند
این را هیچ كس نمی تواند انكار كند كه ما ملت ایران در میان بیست كرور جمعیت، پنج كرور و سیصد و پنجاه و هفت هزار وزیر، امیر، سردار، سرهنگ، سرتیپ، سفیركبیر، شارژدافر، …..داریم و گذشته از اینها باز ما ملت ایران در میان بیست كرور جمعیت( خدا بركت دهد) شش كرور و چهار صد و پنجاه و دوهزار و ششصد و چهل و دو نفر آیت الله، حجت الاسلام، مجتهد مجاز، امام جمعه، شیخ الاسلام، سید سند، شیخ، ملا، آخوند، قطب، مرشد، خلیفه، پیر، دلیل و پیشنماز داریم. علاوه براینها باز ما در میان بیست كرور جمعیت چهار كرور آقازاده، ارباب، خان،…. داریم. زیاده براینها اگر خدا بگذارد، این آخریها هم قریب دو سه هزار نفر وكیل مجلس، وكیل بلدیه، منشی و دفتردار و غیره داریم.
همه این طبقاتی كه عرض شد دو قسم بیشتر نیستند. یك دسته روسای ملت و یك دسته اولیای دولت، ولی هر دو دسته یك مقصود بیشتر ندارند. می گویند شما كار كنید، زحمت بكشید، آفتاب و سرما بخورید، لخت و عور بگردید، گرسنه و تشنه زندگی كنید، بدهید ما بخوریم و شما را حفظ و حراست كنیم، ما چه حرفی داریم! فیضشان قبول، خدا توفیق بدهد. راستی راستی هم اگر اینها نباشند سنگ روی سنگ بند نمی گیرد، آدم آدم را می خورد، تمدن و تربیت، بزرگی و كوچكی از میان می رود، البته وجود اینها كم و یا زیاد برای ما لازم است. اما تا كی؟ به گمان من تا وقتی كه این دو تا با هم نسازند كه ما یكی را از میان بردارند!
دخو
صوراسرافیل، شماره ۲۵، صفر ۱۳۲۶ هجری قمری
متن کاملhttp://www.farsi.se/Gy_boken/3_20_.htm
