گفتم دلم را از قفسه ی سینه ام در بیاورم تا شاید اشک های انباشته ام سرریز بشود ولی نشد. گفتم از هم پاشیده شوم تا شاید فرجی شود ولی نشد.
آلیسون نگاهم کرد و گفت؛ بهترین کار این است که وقتی از هم متلاشی می شوی به سمت رودخانه ی مرزی بروی و چهار پاره تن ات را به چهار سوق پرت کنی و از فکر همه ی کوچه های بن بست بیرون بیایی چون بهترین کار همینی است که من پیشنهاد کرده ام.
دست راستم را یله به دیوار دادم و فکرم را بلند کردم تا به سقف برسد.همان طور که فکر بالا و بالاتر می رفت ارتفاع دیوار بالاتر می رفت از این بازیگوشی اش خنده ام گرفته بود ولی چون آلیسون کنارم بود جرات بیشتری به خودم دادم و تا زاویه های منفرجه هم پیش رفتم. خواب های دیوار را از پیشانی اش پاک کردم تا جرات رویا پردازی به خودش ندهد.
پنجره های عقبی خانه باز شده بودند و باد بیست و دوم اکتبر دو هزار و نه سرما را به خانه هل می داد و دیوار و من زاویه های خودمان را کج و مج می کردیم تا به قائمه ای قاطع برسیم. انگشت وسطم را به طرف سقف هل می دادم تا کمی دلش به رحم بیاید و باز و بازتر بشود.
گاهگل روی سقف از هم وا می رفت و به جایش فضای کافی برای آهن های پوسیده ی سقف باز می شد. بوی آهن و کاهگل و باران مترصد باریدن در هم قاطی شده بود. جرات باز کردن سقف را به خودم دادم و از دیوار رد شدم. فکرم در هوا شروع به نقاشی کرد. هر آن چیزی که سالها در سینه و فکرم داشتم شروع به نقاشی کردن شان کردم. اول از همه شکل مادرم را کشیدم تا قبل از آنکه فکرم کوتاه بشود صورتش را در میان پستان های درشت و آویخته ی آسمان ببینم. فکرش را که می کنم می بیینم فکر درستی بود که صورت همه ی کسانی را که در زندگانی ام دوست داشته بودم بکشم. صورت ناز هلنا و مگی ومارسیا و حتی خود آرمینا و حتی آذر رفیق همیشه رفیقم!
با اینکه صورت ابرها را خط خطی کردم تا باران شروع بشود ولی نبارید که نبارید. به جایش نقاشی پیانو را کشیدم و به شوپن که عکسش را قبلش کشیده بودم گفتم برایم از عشق بنوازد ولی حال خوشی نداشت و خیلی زود از بتهون و موتزارت تقاضا کردم زحمت نواختن را بکشند با اینکه می دانستم موتزارت سفلیس دارد و بتهون گوشش دیگر نمی شنود! هر دو شروع به نواختن کردند و مادر مثل همیشه صورت هلنا را نوازش می کرد و چشم های همیشه تر مگی را با دستمال پاک می کرد، حتی مارسیا قشنگم را فراموش نکرد و به دستش شانه ای داد تا موهای بلندش را شانه بزند و آرمینا و آذر جان پیش پای فکرم نشستند تا همه ی نقاشی هایم تمام بشود.
