دوا درمان فراوان می شه، آقا
تمام بیمارا می شن مداوا
همه دیوانه ها معقول می شن
به کار وکاسبی مشغول می شن
چکهای بی محل هم پول می شن
فاسدها مثل من معزول می شن
کریه المنظران مقبول می شن
ودکاها، ویسکیها معمول می شن
مصدومان مواد شیمیایی
موجیهای تکِ تیز هوایی
همه شان سرخوش و آباد می شن
بی نیاز از جا و آماد می شن
شهرها هم خالی از آوار می شن
سگان کوچه خانه دار می شن
دو سه تا وزیر و پاسدار سابق
ز مشرق می رسن چون صبح صادق
کنار رئیس جمهور معلّق
که می گه یک قبا داره و یک دلق
حالی داره سیاست ورزیِ ما
زبان سرخ ما، سرسبزیِ ما
سیاوش گشتن و گودرزیِ ما
برادر وار دشمن ورزیِ ما
تمارض کردن و بیماری ما
پشیمان گشتن و غمخواریِ ما
تماشا کن ندانمکاریِ ما
حکایت دارد این هشیاریِ ما
سخن با بوقای بیگانه گفتن
کلامی سبز از ایشان شنفتن
سفره دلهامونو خوش باز کردن
نی و کمانچه هم آوازکردن
دمی از کوی و از برزن گرفتن
با یک ناباوری دو زن گرفتن
جهانخواران رند و با مهارت
تا تهرون می دون واسه تجارت
ما هم یک سهم از قدرت می گیریم
واسه ثروت مثل چهری می میریم
ز جامی، عنصری، تا ابن فندق
خوب و تمیز می زاریم توی صندق
رنگش هم می زنیم یک سبز یشمی
به دورش هم می ریزیم خورده پشمی
با سوت و هو به افرنگ می فرستیم
تمیز و پاک و با رنگ می فرستیم
چهری هم ساندویچ پیچیدنش را
کار روز مزدی و شعر گفتنش را
زمین می ذاره و می ره تو جنبش
با کله می پره توی کشاکش
لباس سبز سرخابی می پوشه
طعم سبز دمکراسی می نوشه
آقا جان مست می شه؛ مرگ می خواد؟
چو می بینه دهاتو سبز و آباد
ز کابوس غریب وای نفسا
توی خواب می بینه یاری پریسا
خلاصه، جشن گرگ و میش می گیریم
راه عذرخواهی رو در پیش می گیریم
که آقا ما غلط کردیم سی سال
آقا این تخت و دیهیم و اینم مال
همه آنِ خودت ای مرد خوشحال
نه تنها که همین سال؛ بلکه هر سال
بی خیالش یه میلیون کشته دادیم
ناز شستت ز کشته پشته دادیم
بدو می ریم تو آغوش عمو سام
که نازمون کنه از شام تا بام
تخت جمشید و کاخ صد ستونو
کرمانشاهان و کوه بیستونو
می دیم اونها که رند انگلیسن
چموشند و همه تاریخ نویسن
ز نو تاریخ خوشگل بنویسند
چونکه از همه بهتر سبز-ریسند
تا کورش را ز گورش در بیارند
بجایش راست بالایی بکارند
بگوییمش که سبز جاودانیم
براش “یار دبستانی” بخوانیم.
ابن فندق : نویسندۀ کتاب تاریخ بیهق
راست بالا : نام فارسی درخت سرو است
پانزدهم آبان1388
اتاوا
