تا ستیغ

گفتمش استاد دانش کو مرا

تا کنم درکی چنین استاد را

من که اندر درس اول مانده ام

مشق و درس پارسی ناخوانده ام

نی لغت می دانم و دستور آن

بی خبر از رنگ جوراجور آن

نه ز شعرم آگهی بودی عمیق

نی به دریای معانی ام غریق

بی خبر از واژهگان تازیان

بی خبر از علم طب رازیان

نی ز بوسینا بود علمی مرا

نی ز بونصرم بود شمع هدی

نی ز خوارزمی سخن آموختم

نه به پهنای ریاضت سوختم

نی ز خیامی بود توشه مرا

نی که دمخور بوده ام یک پیر را

همره پشمینه پوشان ناشده

کی توان گفتن سره از ناسره

چون توانم درک آن عنقا کنم

فهم حال پیر می پیما کنم؟

درک حال چون منی شاید کنی

گر نظر اندازیم از روزنی

در دهان موج و توفانم رها

تیرگی در پیش رو بی منتها

زین سبب در جستجوی اخترم

روز و شب چشمی به راه و رهبرم

از کجا آغاز سازم این سخن

قله در پیش است و لنگان پای من

تا ستیغ قله چون بالا روم

در خور فهمی چنین والا شوم؟

شانزدهم آبان 1388

اتاوا