من رفیقی دارم…نام او “هر روز” است.
من و “هر روز”، در این بند بزرگ
هر دو هم سلولیم
من و “هر روز”، هر روز خدا
از پس میله این پنجره ها
به سنگینی برف
به قد خم شده شاخ درخت…که نشکسته هنوز
به سبکبالی پرواز کلاغی مرموز
چشم بر میدوزیم.
من و “هر روز” گاهی، باری
خاطرات خویشتن را با هم
باز بر میشمریم،
عجب
زندگی نامه من با “هر روز”
هر دو‌شان یکسان است…
***
…دیر بازیست که “هر روز” از این جا رفته است
به دلیلی واهی
هر روز را به بند انفرادی بردند
هیچکس باکش نیست،
دل من تنگ شده است.
من در این گوشه سرد
“از برای هر روز
“در ازای هر روز
چوب خط میشمرم….
