اسماعيل خويی يکی از معدود شاعران نامدار معاصر در ايران است که پيوند عميقی بين شعر و فلسفه ايجاد کرده است.
او معتقد است که وضعيت ويژه فرهنگی در تاريخ ايران موجب شده که شخصيت هنری خاصی پديد آيد به نام “شاعر فيلسوف”. در حقيقت فلسفی انديشيدن و فلسفی سرودن در اسماعيل خويی بازگشتی است به اين سنت کهن فرهنگی در ايران.
اسماعيل خويی معتقد است که با چيره شدن انديشه دينی بر فضای فرهنگی ايران در قرون گذشته هر چه بيشتر از اهميت فلسفه کاسته شد؛ زيرا دين معتقد است که برای همه پرسش های بنيادی بشر پاسخ آماده دارد و بنابراين جايی برای چون و چرا کردن و انديشيدن آزاد باقی نمی ماند.
از اين رو او باور دارد که در ايران شعر به اين دليل اهميت ويژه ای يافته چون همه هنرهای ديگر و حتی
