چهار سال پیش تو یک همچین روزهایی بدجور جنونمون عود کرده بود. چه امیدهایی هم داشتیم، نجومی!!! تپش قلب، لرزش دست وجویدن ناخن با احساس دلهره (از جنس هراس قبل از امتحان) آرامش رو به خاطره ای دور تبدیل کرده بودند. پا به پای هر مهاجمی که توپ تو پاش میچرخید از رو صندلی میپریدیم. نفس حبث شده یکی از چشمهای از حدقه بیرون زدش فرار میکرد؛ یکی دعا، قربون صدقه، نفرین و دشنام را یکجا و تو یک جمله نثار مربیها و بازیکنها میکرد؛ یکی قرص قلبش رو مینداخت زیر زبونش و تو صندلی راحتی فرو میرفت؛ یکی با صدای که معلوم نبود معمولا کجا نگهش میداره جیغ میزد و بالا و پایین میپرید. و دقایقی بعد…هیچ!
قله های دوقطب مخالف هیجان و افسردگی رو چنان به سرعت و پی در پی فتح میکردیم که دیگه تفاوتی بین این دو حال نمیدیدیم. بازم جای شکرش باقیه که مصرف اون همه دم کرده گل گاوزبان و نبات معتادمون نکرد! تو فاصله بین بازیهای تیم ملی، فرصتی بود که بازیهای تیمهایی که بازیشون میتونست برای ما سرنوشت ساز باشه رو تحلیل کنیم: “اگه اینا این بازی رو ببازند و بازی بعدیشون روهم شکست بخورند… “. چقدر رو سایتهای بین المللی، مخصوصا سایت فیفا رای دادیم. هر جا که یه ایرانی تو لیست بود،جای ما اونجا بود و تا چند بار در روزبهش رای نمیدادیم، روزمون روز نمیشد.
آهنگها و سرودهایی که در داخل و خارج برای ایران، فوتبال وتیم ملی ساخته میشده خوراکمون بود. عکسها و ویدئوهای مربوطه هم دسربعد ازغذا بود و برای رژیمیهامون خواب بعد از ظهر. از فیلمهای رو موبایل ضبط شده هیچ آماتوری هم نمیگذشتیم. گاهی اونقدرهرلحظه ازفیلمهایی که نصفش سر و کله تماشاچیان دیگه بود رو دیده بودیم که میشد براش تست بزنیم. زنگ گوشیها هم که همه به روزشده بود، تو خیابون و فروشگاه ها ناگهان صدای سرود “ای ایران ای مرز پرگوهر” بلند میشد. اول باید مطمئن میشدیم که گوشی خودمون زنگ نخورده و بعدش هی بگرد دنبال صاحب گوشی! آخه این وظیفه عرفی ماست که مطمئن بشیم طرف آیا ایرانیه یا نه، اگه ایرانیه کیه و چکار میکنه.
خلاصه، جام جهانی بعدی هم اومد. سعی میکنم به روم نیارم که تحمل نبود ایران دراین جام مشکله ولی خب شاید بازیکنی باشه که یک جورایی جدش به ایرانیها برگرده و یک ارتباطی هر چقدر دور با میهن داشته باشه! حتما به زودی کشف میشه.
_________
اینو تو این چند روز زیاد دیدم، گوشه های از بازی بچه ها در 2006
