براى به قدرت رسيدن يا در قدرت ماندن ولى فقيه لازم نيست اكثريت مردم با وى موافق باشند يا به وى راى دهند؛ همان كه گروهى با وى همراهى كنند و قدرت را به هر طريق به چنگ بياورد كافى است: “اگر مردم او را نخواستند او نمى‌تواند حاكميت كند چرا كه او به تنهايى نمى‌تواند وظايفش را انجام دهد ولى اگر كسانى آمدند و با او همراهى كردند كه اداره جامعه را بپذيرد، او واجب است كه حاكم جامعه باشد.” (مصباح يزدى، ايلنا، ۷ ارديبهشت ۱۳۸۹) بدين ترتيب يك گروه اندك اما سازمان يافته و مسلح (بسيج و لباس شخصى‌ها) مى توانند جايگزين مشروعيت مردمى شوند.
اين نوع پايگاه تراشى براى ولايت فقيه آن را كاملا مشابه رژيم‌هاى فاشيستى قرار مى دهد. از همين جهت است كه نزديك ترين نهادها به رهبرى قواى قهريه‌اند و نه حتى روحانيت: “سپاه نزديك ترين نهاد به رهبرى و پيشتاز عرصه عقيدتى و سياسى است”، (على سعيدى نماينده ولى فقيه در سپاه، خبرگزارى مهر، ۱۱ ارديبهشت ۱۳…
