یکی از مشکلات عمر طولانی هم افزایش تعداد مجالس ختم، هفت، چله و سال است، که تمامی ندارند. ریش سفید هم که میشوی، همه انتظار دارند که شرکت کنی! جوانتر که بودی، متوانستی یک در میان بروی و نروی … کسی هم متوجه نمی‌شد. اما حالا که از “بزرگان فامیلی”، پرونده ات با تمام جزئیات، مستند است و منتشر هم میشود.
ایرانی جماعت فحش خواهر و مادر را فراموش می‌کند، ولی نرفتن به ختم و عزاداری را نمی‌‌بخشد! لاجرم، کت و شلوار سیاه، پیرهن آبی رنگ و کروات بنفش تیره را خاک زدایی کردم و عازم شدم. الٔحمد الله، مسجد نبود و صندلی داشت. مهمتر آنکه، متوفی هشتاد و چند سال عمر با عزت کرده بود و با یک سکته ناگهانی در عرض دو دقیقه و نیم رفته بود. خدا نصیب همه ما گناهکاران سازد!
اما از آنجا که پونه همیشه دم لونه مار سبز میشود، روضه خوان مادر قحبه را صاف نشاندند روبروی من. بدتر آنکه، بغل دستی دم گوشم مژده داد، “حاج آقا از اون اشک در آور‌ها هستند!” زیر لب، کیر و خایه هفتاد اسب عرب را به هفت پشت حاج آقا حواله کردم، دو گلوله دستمال کاغذی را توی گوشهایم چپاندم و یه حبّ استامینوفین کدوینه را انداختم بالا.
بیچاره حاجی! قرار بود نیم ساعت روضه بابت ۵۰ هزار تومنش بخواند و برود منبر بعدی، اما تا یک ساعت هم ول نمیکرد. اول پدر و مادر صاحب عزا را هفت بار کشت، شست و کفن و دفن نمود. بعدش رفت سراغ صحرای کربلا و سر بریده امام حسین را اینجا کشید، آنجا کشید و همه جاکشید! آخرش هم دست به دامن فاطمه زهرا شد، و دست و پای بلورین ایشان را توسط عمر ملعون، هفت هشت بار لای در و دروازه گذاشت. مجلس تمام گریه و ناله بود، اما بنده همچنان بی تاثیر به حاجی زل میزدم! اون یه پرده بالاتر می‌گرفت، من یه خمیازه می‌کشیدم … اون جیغ میزد، من لبخند …
وقت رفتن، دو دستی بیعت کردم و طی مصافحه، عرض نمودم؛ “ناز نفستون حاج آقا که مجلس رو حسابی حال آوردید.” بیچاره با نگاهی پرسان خیره ماند.
