پس از کنسرتهای سال ۱۹۹۴، خبر حضور دوباره مرضیه در صحنه نیز به مرور، مانند هر خبر دیگر عادی شد. گذشت زمان باز هم صدای او را شکستهتر کرد اما پشتیبانی مجاهدین از او برای همراه داشتن ارکستر بزرگ و تالارهای باشکوه از یکسو و اشتیاق مردم به زنده نگاه داشتن خاطرات گذشته از سویی دیگر، برنامهها را کماکان پرشنونده نگاه داشت.صدای مرضیه همچنان زیبا بود ولی طبعاً گذشت زمان، از توان آن بسیار کاسته بود. برخی اما چنان از حضور دوبارهی این بانوی هنرمند در صحنه هیجانزده شده بودند که میگفتند: «صدا همان صداست». این سخن البته بخشی نیز نشان از عدم آشنایی بسیاری از مردم با موسیقی، حتا به عنوان یک شنونده حرفهای، داشت.مرضیه در پی زندگی زیر سیطره حکومتی که او را به سکوت وا داشته بود، به یکی از جنجالیترین گروههای مخالف پیوست و علناً نیز آنرا ابراز میکرد. برخی از پیوستن او به سازمان مجاهدین، برآشفتند و حتا دیگر حاضر نشدند به صدای …