سوم آبان ماه، سالروز درگذشت شاعری معاصر است که ریشه در خاک ایران داشت. او به دنبال «دلاویزترین»* شعر جهان «لحظه‌ها و احساس»* را درآغوش کشید و «مهتاب شبی»* از «ابر و کوچه»* گذشت. از «دریچه‌ی ماه»* با ما سخن گفت و «با تمام اشک‌هایش»* و با «آه باران»،* «آواز آن پرنده‌ی غمگین»* را روایت کرد که از دوری «دیار آشتی»* می‌خواند.
