گرايش ملت ايران و به‌ويژه نخبگان آن در پيش از انقلاب اسلامی به غرب‌گرايی بر خلاف تبليغات واماندگان سياسی و ادبی که زمينه‌ساز حاکميت استبداد مذهبی در ميهن ما شدند، نه از روی خودباختگی در مقابل تمدن و دانش غرب، بلکه عمل‌گرايی آن‌ها در فراگرفتن علوم جديد و انتقال و کاربرد آن در ساختن ايرانی نوين بوده است
