این شعر از من نیست و در مورد من نیست. این شعری ست که دوست دارم چرا که وسیلهء انتقال احساساتِ قوی کسیست که از عشق مغبون است. اصلِ این شعر خاصِ جنسِ مشخصیست، یعنی خوانندهء شعر می تواند جنسیتِ شاعر را تشخیص بدهد. اما، در ترجمهء این شعر من مراجعِ مربوط به جنسیت را حذف کرده ام، بنابراین آن را تبدیل به شعری در مورد شکست خوردگی در عشق کرده ام، و نه در مورد شاعر یا مخاطب.
عشق بنظرِ یک مغبون
از مغبون بپرس، و علناً چه اظهار میکند او؟
عشق چیزی نیست جز زیاده رویِ ابلهانه!
سرگرمیِ بیهودهء دلهای نادان!
افسوس بر تو ای کور!
مهربان است با تو او، اما
این فقط تا شود ظالمانه
وای بر احمقِ بی توجه که مفتون شود کاذبانه!
این اغوا کنندهء خزندهء مارپیچ، به راحتی غالب شود بر تو!
مبادا به چشمِ خبیی او ملتفت شوی،
که تو بر آتش نشینی، در گیرودارِ بدبختی
گوش ات را به زبانِ جذابش قرض مده،
تو دعا کن، مفتون نشوی از رایحهء او
آه! ای پرندهء شیرینِ بی گناه، قبول مکن اغوای او
این نیست چیزی جز تب و تابی پوشیده!
بیدارشو!
در این دخمهء پرپیچ و خمِ تاریک، مکن عجله
هنرِ عشق چیست! سردرگمی!
حتی فرشتگان پا گذارند در آن به آرامی
در حاجتِ رهائی به عشق میپیوندی
و او سپس از پشت،
سرِ پُر ولع اش را میکند معلوم!
بگریز! انحصاراً و در مجموع
سقوط مکن به این منجلاب!
آه! عشق!
بازیِ کردنِ یک مسابقهء مکارانه
که در آن احمقان با آتش کنند ورجه ورجه!
